Rosalía de Castro demostra nesta novela a súa capacidade para ultradimensionar a natureza elevándoa ao grao de eternidade recorrendo, para elo, ás propiedades paisaxísticas dunha comarca galega, terras de Fisterra e Muxía que, como di nunha crítica Francisco Rodríguez, son "dignos de seren cantadas polo "máis grande poeta" de Europa, Byron, ou descritas por Hoffman".